Αλβιγηνοί ή Αλβίγιοι ή Αλβιγαίοι

(Albigenses). Θρησκευτική αίρεση που εμφανίστηκε στη Γαλλία τον Μεσαίωνα. Το όνομα προέρχεται από την πόλη Αλμπί κοντά στην Τουλούζ. Αποτελούσαν χωριστή ομάδα της αίρεσης των Καθαρών (βλ. λ.). Οι αιρετικοί αυτοί πίστευαν σε δύο δημιουργικές δυνάμεις, μία του καλού και μία του κακού. Ο αόρατος κόσμος ερχόταν από την πρώτη και το σώμα και κάθε υλικό από τη δεύτερη. Δεν παραδέχονταν την ενσάρκωση του Χριστού ούτε και την ανάστασή του. Οι Α. ήταν εχθροί του γάμου. Η διάδοση των θεωριών των Α. οφείλεται σε μεγάλο βαθμό στον κόμη της Τουλούζ Ραϋμόνδο τον ΣΤ’, που βοήθησε πολύ στην εξάπλωσή τους στη νότια Γαλλία. Ο πάπας όμως Ινοκέντιος Γ’, με αφορμή τον φόνο του επιτρόπου του Πέτρου Καστελνό, κήρυξε σταυροφορία εναντίον τους με την υποστήριξη του βασιλιά της Γαλλίας. Το 1209, οι σταυροφόροι, με αρχηγό τους τον Σιμόν ντε Μονφόρ, εισέβαλαν στην Μπεζιέ και στην Καρκασόν της νότιας Γαλλίας, κατέσφαξαν τον πληθυσμό, λεηλάτησαν τη χώρα και ανάγκασαν και τον Ραϋμόνδο Ζ’, γιο του προηγούμενου, να υπογράψει ειρήνη και να δεχτεί την εγκατάσταση ιεροεξεταστών στην περιοχή, που εξόντωσαν σημαντικό τμήμα του πληθυσμού, καταδικάζοντας πολλούς σε θάνατο ή εξορία.